بوف کور اثر صادق هدایت (۱۳۳۰ـ۱۲۸۱) مهمترین اثر داستانی مدرن ایران است. تاکنون نقدهایی بسیار از زوایایی گوناگون از سوی پژوهشگران ادبی بر این اثر نگاشته شده. اثری که آنچنان چندمعنا و چندلایه است که بررسیهای چندلایه و همهجانبه نیز میطلبد.* بنابراین در این بررسی کوتاه به سیمای زن از زاویهی عرفانی در این مطرحترین رمان قرن فارسی بسنده میگردد.
نگاهی به اندیشه ها و آثار آندره ژید “از آنروز که دریابی مسئول همهی دردهای زندگی خداوند نیست و بشر است، دیگر سهمی از این دردها نخواهی داشت” (آندره ژید) چیزی که باعث شد این یادداشت را بنویسم نه فقط لذت بی اندازهای بود که از خوانش کتاب مائدههای زمینی بردم، بلکه جریان اندیشهی نابی […]
یک راه مناسب برای این که خودتان را از انواع خاصی از جزمیت خلاص کنید، این است که از عقاید مخالفی که دوستان پیرامونتان دارند آگاه شوید. وقتی که جوان بودم سالهای زیادی را دور از کشورم در فرانسه، آلمان، ایتالیا و ایالات متحده به سر بردم. فکر میکنم این قضیه در کاستن از شدت تعصبات تنگ نظرانه ام بسیار مؤثر بوده است. اگر شما نمیتوانید مسافرت کنید، به دنبال کسانی بگردید که دیدگاههایی مخالف شما دارند. روزنامه های احزاب مخالف را بخوانید. اگر آن افراد و روزنامه ها به نظرتان دیوانه، فاسد و بدکار میآیند، به یاد داشته باشید که شما هم از نظر آنها همینطور به نظر میرسید. با این وضع هر دو طرف ممکن است بر حق باشید، اما هر دو نمیتوانید بر خطا باشند. این طرز فکر زاینده نوعی احتیاط است.
به آفرید پسر فروردین از اهل زوزن بود و در ده سیراوند از روستاى خواف برخاست. پس از آنکه به آفرید دعوى پیغمبرى نمود خواه به واسطه اوضاع آشفته خراسان که مردم این سامان را مستعد شورش بر ضد اعراب کرده بود و خواه به سبب شخصیت و قوت اعتقاد او، جمعى کثیر به وى ایمان آوردند. آنچه که به آفرید مطرح ساخت کوششى در جهت نزدیک کردن آئینى نوعاً زردشتی_ نه دین زردشت_ و آئین جدیدى بود که اعراب آورده بودند. به آفرید با تلفیق آموزه هاى زردشتى و اسلامى زمینه را براى پذیرا شدن خود فراهم کرد. برخى از این شرایع با رسوم و آداب معمول زردشتیان آن زمان تعارضى شدید داشت.