بینش­ های بنیادین میشل فوکو و دریافت­های اساسی وی پیرامون ماهیت و پویش­هایِ گفتمان، قدرت و دانش در جوامع غربی ما را قادر خواهد ساخت که با توجه به وضعیت فعلیِ کشورهای جهان سوم، تحقیقات مشابهی را حداقل از دو حیث مهم به انجام برسانیم: {تحقیق درباره} بسط و گسترش سازوکارهای انضباطی و بهنجارساز[۱] غربی به کشورهای جهان سوم در حوزه­ های مختلف؛ همچنین {تحقیق درباره} تولید گفتمان­ هایی پیرامون کشورهای جهان سوم، که توسط کشورهای غربی به عنوان ابزارهایی برای اِعمال سلطه بر آن‌ها مورد استفاده قرار گرفته است. این گفتمان­ها در طول چهار دهه گذشته در [هیئت] یک استراتژی با دامنه­ ای بی­سابقه[۲] تبلور یافته­ اند؛ یعنی، یک استراتژی­ برای پرداختن به مشکلات «توسعه نیافتگی»، که در فاصله چند سال بعد از جنگ جهانی دوم به منصه ظهور رسیده و تثبیت یافت. بعد از مطرح شدن {ابلاغ و ارائه} مبانی و مقدمات این گفتمان توسعه، نتیجه این شد که تثبیت و استقرار توسعه[۳] نه تنها به نحو چشمگیری به حفظ سلطه و استثمار اقتصادی انجامیده است، لذا اگر کشورهای جهان سوم در پی تعقیب و اتخاذ نوع متفاوتی از توسعه هستند، خود این گفتمان باید کنار نهاده شود. در ادامه این بحث دلالت­های این امر برای {اتخاذ} استراتژی­های مقاومت به تفصیل مورد بررسی قرار می­گیرند.