به آفرید پسر فروردین از اهل زوزن بود و در ده سیراوند از روستاى خواف برخاست. پس از آنکه به آفرید دعوى پیغمبرى نمود خواه به واسطه اوضاع آشفته خراسان که مردم این سامان را مستعد شورش بر ضد اعراب کرده بود و خواه به سبب شخصیت و قوت اعتقاد او، جمعى کثیر به وى ایمان آوردند. آنچه که به آفرید مطرح ساخت کوششى در جهت نزدیک کردن آئینى نوعاً زردشتی_ نه دین زردشت_ و آئین جدیدى بود که اعراب آورده بودند. به آفرید با تلفیق آموزه هاى زردشتى و اسلامى زمینه را براى پذیرا شدن خود فراهم کرد. برخى از این شرایع با رسوم و آداب معمول زردشتیان آن زمان تعارضى شدید داشت.