نوع جدید و معینی از فرهنگ که به وسیلة ارتباطات نوین جمعی سامان گرفته همواره مورد توجه محققان ارتباطات در دهههای اخیر بوده است. این «فرهنگ جمعی» که در مقابل فرهنگ نخبگان و فرهنگ گسترش یافته با شبکة ارتباطات سنتی قرار دارد حاصل شکلگیری نوعی روش نوین در انتشار جمعی است.(1) فرهنگ جمعی یا فرهنگ توده عمدتاً بر شناختهای پراکنده، جزئی، ناقص و ناپایدار متکی است. در حالیکه فرهنگ نخبگان یا فرهنگ کلاسیک دارای پیوستگی، همگنی و پایداری بیشتری است. فرهنگ نخبگان با تغذیهای که از ساختار سنتی جامعه و نظام آموزش رسمی میشود بر پایة شکاف میان سطوح جامعه و تقسیم بندی آن سامان میگیرد. اما فرهنگ جمعی از رسانهها تراوش میکند و مخاطبانی «تودهوار» را در نظر دارد.(2) البته مصرف کنندگان این فرهنگ تنها عامة مردم نیستند بلکه نخبگان جامعه نیز مبانی اولیة نخستین احساسی و فکری خود را از آن میگیرند. بنابراین رسانههای جمعی هم ابزار نشر «فرهنگ توده» هستند و هم عامل جهت دهندة اندیشه و احساس«نخبگان جامعه» و کم کردن شکاف میان دنیای درک و فهم برگزیدگان و عامه.